O mnie

Moje artykuły

Moi przodkowie

Mój album

Polecam

Nazwisko "Strzembosz" pochodzi od przezwiska, co nie było w Polsce rzadkością (Długosz, Gniewosz, Miłosz). Zostało ono ukształtowane w oparciu o staropolski rzeczownik "strob" i oznaczało: twardy, nieprzystępny, dumny.

Strzemboszowie pieczętowali się herbem "Wieniawa" (czarna głowa byka a może tura, na złotym polu z wicią czyli wieńcem, pierścieniem w nozdrzach). Co najmniej od XIV w. Strzemboszowie herbu Wieniawa występują na terenie radomskiego, gdzie wybudowali kościół (ze znanym ołtarzem - tryptykiem ze szkoły Wita Stwosza) w założonym, wraz z innymi Wieniawitami, miasteczku Wieniawa. "Pisali się" z Jabłonicy, ich rodowej wsi pod Wieniawą.

Najwcześniejszym (ze znanych dokumentów) moim protoplastą był Piotr Strzembosz ożeniony ze Stachną w 1413 r. Z dwóch jego synów jeden został księdzem, a drugi, Mikołaj, komornik sądów ziemskich i granicznych, dał początek rodzinie żyjącej do dzisiaj.
Jego synowie z drugiego małżeństwa, być może dla odróżnienia się od starszych braci z innej matki, przyjmują herb swej matki, "Jastrzębiec" (podkowa na błękitnym tle obrócona końcami ku górze z krzyżem kawalerskim w środku i jastrzębiem na hełmie).
Jeden z nich, Jan, przenosi się pod Opoczno kupując Damajowice z XV wiecznym zameczkiem (wieś ta nosi nazwę Zameczek) i inne wsie pobliskie. Tenże Jan, sędzia grodzki i starosta wolborski, jeden z rewizorów Statutów Litewskich, miał syna Andrzeja, księdza, doktora praw, wykładowcę na Akademii Krakowskiej (część jego księgozbioru zachowała się dotąd w Bibliotece Uniwersytetu Jagiellońskiego) oraz syna Dersława (1538-91), sędziego grodzkiego opoczyńskiego.

Z jego synów najwybitniejszy był Piotr, który swe obowiązki publiczne rozpoczął od funkcji sędziego kapturowego sandomierskiego w okresie bezkrólewia po śmierci króla Stefana Batorego, a już 2 lata później został wybrany deputowanym do Trybunału Koronnego, potem posłem na sejm warszawski, ponownie deputatem do Trybunału, co było rzadkością, a wreszcie został jego marszałkiem. W dniu 20 grudnia 1597 r. król Zygmunt III Waza powierzył mu urząd wojskiego lubelskiego. Brat Piotra, Filip, sędzia kapturowy radomski, miał syna Adama, rotmistrza województwa sandomierskiego i starostę skierniewickiego. Z kolei Adam, prócz syna Filipa - Marcina który brał udział w odsieczy wiedeńskiej, miał syna Zygmunta. Tego ostatniego syn, Adam - Antonii, pisarz grodzki opoczyński, był ojcem podczaszego podlaskiego Ignacego - Stanisława Strzembosza z Lipy (zachował się tam dotąd drewniany kościółek Strzemboszów).

Starszym synem Ignacego Strzembosza był Jan, pułkownik wojsk koronnych, kawaler orderu św. Stanisława, który miał syna Tomasza, kapitana 12-go pułku ułanów Księcia Józefa, który ranny w czasie bitwy pod Berezyną dostał się do niewoli. Po powrocie z niej osiedla się w swym dworze w Lackiem i (będąc już wdowcem) żeni się ponownie z Boną Strzemboszówną, wdową po księciu Zasiekinie, córką Feliksa Strzembosza, szambelana króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, któremu towarzyszył aż do śmierci na wygnaniu.

Młodszy syn Ignacego, Stanisław, przeniósł się na Podole, a wnuk, Wojciech - Jerzy (1792-1847), był uczestnikiem powstania listopadowego na Podolu gdzie skłuty spisą kozacką dostał się do niewoli rosyjskiej. Skazany na śmierć i konfiskatę majątku przy pomocy żony uciekł do Włoch skąd wrócił, na wpół ociemniały, przed samą śmiercią.
Jego syn, Jan (1820-87), pozbawiony majątku, pracował jako urzędnik w Kamieńcu Podolskim. Ponieważ żona wniosła mu w posag majątek Oleksiniec Polny, najpierw tam się przeniósł, a od 1870 r. zamieszkał w Żytomierzu, gdzie, wraz ze swym szwagrem Borejką, rozwinął na ogromna skalę działalność charytatywną na rzecz ubogiej młodzieży, a przede wszystkim wdów i sierot po powstańcach styczniowych.

Syn Jana, Wacław, mój pradziad, ożeniony z Marią Bylinianką, ukończył medycynę na Sorbonie, a następnie rozpoczął tam działalność naukową, ale wobec nagłej śmierci ojca musiał wrócić na Podole, aby zająć się młodszym rodzeństwem.

Gospodarował w Oleksińcu lecząc równocześnie swych sąsiadów - chłopów ukraińskich, którzy wywdzięczyli się mu potem dwukrotnie ratując przed zrewolucjonizowanym żołdactwem, a następnie wywożąc do Jarmoliniec, skąd przedostał się do Kijowa.

Jego najstarszy syn, Jan, dyplomata, miał dwóch synów, którzy ponieśli śmierć w czasie II wojny światowej.
Drugi syn, Tomasz, psycholog, był bezdzietny. Córka, Wacława, pielęgniarka, uwielbiana przez najuboższą ludność Pragi, za mąż nie wyszła, zmarła w czasie wojny (odprowadzały ją na cmentarz tłumy podopiecznych).

Tylko najmłodszy syn, Adam (mój dziadek, 1895-1968), zaangażowany w odtwarzanie wojska polskiego na Wschodzie, kontuzjowany w bitwie kaniowskiej, współpracownik Delegatury Rządu na Kraj w czasie II wojny światowej, ranny w powstaniu warszawskim, adwokat, pozostawił po sobie dzieci.

Cała trójka urodziła się 11 września 1930 r. Córka, Teresa, wybitna działaczka społeczna, zmarła w opinii świętości w 1970 r. Żegnał ją Ks. Prymas Stefan Wyszyński, liczni biskupi; trumnę przyjaciele zanieśli na rękach do grobu.

Syn, Tomasz, historyk, profesor K.U.L. i P.A.N., wydał szereg książek poświęconym okupacji niemieckiej i bolszewickiej w czasie II wojny światowej. Mój ojciec, także Adam, prawnik, profesor K.U.L, był Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego w latach 1990-98. Zajmował się prawem karnym, w tym szczególnie przestępczością nieletnich i innymi formami najwcześniejszego wykolejenia. Obaj od dzieciństwa związani z harcerstwem (stryj Tomasz - współzałożyciel ZHR i jego Honorowy Przewodniczący).

Mój ojciec, Adam, ma czworo dzieci: najstarsza, Katarzyna, jest socjologiem, Anna pedagogiem pracują w zakładach dla dzieci niedostosowanych społecznie i niepełnosprawnych).
Ja jestem starszym z dwóch synów, a młodszy brat, Marcin, jest grafikiem.
Działalność prawnicza, naukowa, społeczna i polityczna ma więc w naszej rodzinie długą tradycję.